Bu yazı Rachel Corrie'nin babası Craig Corrie tarafından vicdan günü kabul ettiğimiz Rachel'in öldürülmesinin 16 Mart'ın 21. yıl dönümünde kaleme alınmış ve onun adına kurdukları vakfın internet sitesinde yayınlanmıştır. --
Gazze,
Vergi olarak verdiğimiz Dolarlarımızla Eziliyor
16 Mart 2003'te kızımız Rachel Corrie, Gazze'nin Rafah şehrinde bir Filistin ailesinin evini korumak için dururken öldürüldü. Rachel, İsrail askeri tarafından kullanılan militarize, Caterpillar, Inc. D9R buldozeri altında ezilerek hayatını kaybetti. Bu buldozerler, Amerika Birleşik Devletleri hükümeti tarafından sağlanıyor ve vergi dolarlarımızla finanse ediliyor. Şimdi, yirmi bir yıl sonra, İsrail ordusu, Amerika Birleşik Devletleri tarafından sağlanan uçaklar, bombalar, mermiler, tanklar ve hatta buldozerler kullanarak Gazze'nin tamamını eziliyor. Bu, bizim vergi dolarlarımızla finanse edilen bir soykırım.
Birçok açıdan, bunun gelecekte olacağını görebilirdiniz: askerler savaş suçlarından hesap vermiyor, bir ülkenin ordusu başka bir halkın topraklarını alma hakkına sahip olduğunu düşünüyor ve insan hakları ihlalleri yapılıyor. Bu hikayeyi biliyoruz ve bu soykırımı gördük. Amerika yerlilerine sorun.
Ailemiz, Rachel'ın davasında neredeyse iki on yıl boyunca adalet aradı, önce diplomatik yollarla ve sonra İsrail mahkemelerinde bir dava açarak. Mahkeme ifadeleri çok çarpıcıydı. Eğitimden sorumlu bir İsrail Savunma Kuvvetleri Albayı, savaş bölgelerinde sivillerin olmadığını söyledi ve Rachel'ın ölümünü soruşturan subay, İsrail'in Gazze'deki herkesle savaş halinde olduğunu düşündüğünü ifade etti. Bu süre zarfında İsrail savunma ekibi, Gazze halkını - Rachel'ın arkadaşları, bizim arkadaşlarımızı - "teröristler" olarak adlandırdı. Hatta İsrail Yüksek Mahkemesi, uluslararası hukukun Gazze'deki İsrail eylemlerine uygulanmadığını belirtti. Ne kadar anlamlı.
Amerika Birleşik Devletleri, İsrail'e insan hakları ihlallerine neden olan silahları sağlıyor. Ancak ABD soruşturma istediğinde, İsrail, Rachel'ın durumunda yapılan soruşturmaların sonuçlarından uzak raporlarla cevap veriyor. ABD, daha fazla finansmanı askıya alarak, soruların doğru cevaplanmasını beklemeliydi. ABD, IDF'nin savaş suçlarını artan askeri yardımlarla ödüllendiriyor. Bu yardım, 7 Ekim 2023'ten bu yana olduğu gibi soykırımı teşvik ediyorsa, yardım kendisi bir savaş suçudur.
7 Ekim'deki katliamı ve ardından gelen soykırımı önlemenin zamanı, İsrail'in işgali öncesi yıllarda idi. Tekrar tekrar, Filistinliler, genellikle Yahudi İsraillileri tarafından da katılan, haklarının saygı görmesi için şiddetsiz protestolar düzenledi. Cindy ve ben Cuma öğleden sonrası protestolarına Batı Şeria'daki Bil'in'in batısındaki zeytinliklerde katıldık ve IDF'den göz yaşartıcı gaz ve küçük silah ateşiyle karşılaştık, bile Bil'in topraklarından hiç ayrılmadık. Bir İsrailli arkadaşın Cindy'ye gaz inhalasyonu için tıbbi yardım sağladığı yokuş yukarı sürünerek hatırlıyorum.
Zeytin ağaçları kökünden sökülerek bir duvar için yer açılması için ağlayan bir toprak sahibini izledik ve ömür boyu ürünlerinden ayırmak için büyük bir duvar inşa edildi. Gazze'deki Büyük Dönüş Yürüyüşü'nü uzaktan izledik, tekrar ateşle karşılandı - sık sık sağlık görevlileri, gazeteciler ve hatta çocuklar hedef alındı. İsrail ve ABD, bu şiddet içeren olaysız protestoları Filistinlilerin haklarını saygı göstermek için harekete geçirmemiş olsaydı, 7 Ekim 2023'teki şiddet ve ardından Gazze'de beş aydan fazla süren yıkım önlenebilirdi. Barış isteniyorsa, adalet olmalıdır ve işgalin günlük adaletsizliğinde hiçbir şey barışçıl değildir.
Daha büyük, hatta daha üzücü bir ölçekte, ilkokuldayken nasıl olur da herhangi bir ulusun Holokost'u nasıl yaşatmasına izin verebileceğini merak ediyordum. Kişisel bir şeydi. Masamı paylaştığım kız Linda, Yahudi'ydi. Şimdi, Gazze'de işlenen dehşet verici suçları ve Washington DC'de akla uygun görülenleri korku içinde izlerken, soykırımın nasıl gerçekleştiğini görüyorum: ulusların bahaneler üretmesi ve başka tarafa bakmasıyla.
İşte bizim devreye girmemiz burada - başka tarafa bakmayı reddederek. Ve dünya çapında inanılmaz bir sayıda insan bunu yaptı. Sokak köşelerinde, şehir konseyi toplantılarında, Beyaz Saray önünde, eyalet başkentlerinin basamaklarında, çoğu hayatlarında ilk kez, mazeretleri duymayı reddederek, başka tarafa bakmayı reddederek. Sizden her biriyle ve aldığınız görünür, yapıcı adımlarla cesaretlendiriliyoruz. Sizler oniki yıl önce şunu yazan Rachel'in annesinin şu sözlerine katılıyorsunuz:
"Bu durmalı. Bence hepimizin her şeyi bırakıp bunun durmasına adanması iyi bir fikir."
Craig Corrie
(Rachel'ın babası)
NOT: Corrie Vakfının internet sitesine buradan ulaşabilirsiniz.
Comments